มาลาเรีย อธิบายโรคมาลาเรียและกลไกต่างๆของการแพร่เชื้อที่เป็นไปได้

มาลาเรีย ระบาดวิทยาในโรคมาลาเรีย กลไกต่างๆของการแพร่เชื้อเป็นไปได้ กลไกการส่งผ่านสำหรับยุงกัด กลไกนี้เป็นกลไกหลักที่รับประกันการมีอยู่ของพลาสโมเดียม ในฐานะสายพันธุ์ทางชีววิทยา แหล่งที่มาของการติดเชื้อคือคนป่วยด้วยโรคมาลาเรียหรือพาหะของปรสิต ในเลือดมีเซลล์สืบพันธุ์ที่โตเต็มที่ เซลล์สืบพันธุ์เพศชายและเพศหญิงของปรสิต พาหะนำโรคมาลาเรียเป็นเพียงยุงตัวเมียในสกุลยุงก้นปล่อง ในกระเพาะอาหารของยุงซึ่งเซลล์สืบพันธุ์เพศผู้และเพศเมีย

ภายในเม็ดเลือดแดงเข้าสู่กระแสเลือด พวกมันเติบโตเต็มที่ หลังจากการสลายตัวของเม็ดเลือดแดงรวมและแบ่งตัวซ้ำๆ ด้วยการก่อตัวของสปอโรซอยต์ ซึ่งสะสมอยู่ในต่อมน้ำลายของยุง ปรสิตรูปแบบไม่อาศัยเพศ โทรโฟซอยต์ ชิซอนต์เมื่ออยู่ในท้องของยุงจะตาย ดังนั้น ในร่างกายมนุษย์การพัฒนาทางเพศของปรสิตสคิโซโกนี จึงเกิดขึ้นกับการก่อตัวและการสะสมของเชื้อเพศเมีย ในร่างกายของยุง การพัฒนาทางเพศ สปอโรโกนีการหลอมรวมของเซลล์สืบพันธุ์

ตัวผู้และตัวเมียกับการพัฒนา และการก่อตัวของสปอโรซอยต์ กลไกการแพร่เชื้อในแนวดิ่ง จากแม่สู่ลูกในครรภ์หรือจากแม่สู่ลูกแรกเกิด ระหว่างการคลอด กลไกทางหลอดเลือดด้วยการแพร่เชื้อในแนวตั้ง ทารกในครรภ์จะไม่ค่อยติดเชื้อผ่านทางรก บ่อยครั้งที่การติดเชื้อเกิดขึ้นระหว่างการคลอดบุตร เมื่อเข้าสู่กระแสเลือดของทารกแรกเกิด กลไกของการติดเชื้อทางหลอดเลือด นำไปสู่การพัฒนาของสิ่งที่เรียกว่าชิซอนต์มาลาเรีย สังเกตได้จากการถ่ายเลือด

บ่อยครั้งที่มีการละเมิดโรคติดเชื้อระหว่างการฉีดยา ตัวอย่างเช่นในผู้ติดยาโดยใช้เข็มฉีดยาเดียว ในกรณีของการติดเชื้อระหว่างการถ่ายเลือด แหล่งที่มาของการติดเชื้อคือผู้บริจาค ที่เป็นพาหะของปรสิต ซึ่งมักมีปรสิตแฝงอยู่ในสิทธิบัตร จำนวนของปรสิตน้อยกว่า 5 ใน 1 ไมโครลิตรของเลือด ในเรื่องนี้ในภูมิภาคที่มีโรค มาลาเรีย เฉพาะถิ่นของโลก เพื่อควบคุมเลือดของผู้บริจาค จำเป็นต้องใช้พร้อมกับวิธีการทางปรสิตวิทยา การตรวจหาปรสิตในการเตรียมหยดหนา

รวมถึงรอยเปื้อนเลือด และวิธีการทางเซรุ่มวิทยา ภูมิคุ้มกันวิทยาของการวินิจฉัยทางห้องปฏิบัติการของมาลาเรีย ปฏิกิริยาอิมมูโนฟลูออเรสเซนซ์ทางอ้อม IRIF เอนไซม์อิมมูโนแอสเซย์ IFA เงื่อนไขต่อไปนี้จำเป็นสำหรับการแพร่กระจายของโรคมาลาเรียในบางภูมิภาค ประเทศ อาณาเขต ภูมิภาค แหล่งที่มาของการติดเชื้อ ผู้ป่วยมาลาเรียหรือพาหะของปรสิต การปรากฏตัวของเวกเตอร์ที่มีประสิทธิภาพ ยุงก้นปล่อง ความไวต่อเชื้อมาลาเรียเป็นคุณสมบัติหลัก

ยุงเฉพาะสายพันธุ์จากสกุลนี้ จำนวนยุงในสกุลยุงก้นปล่องในกลุ่มประชากรของสายพันธุ์อื่น ไม่สูงเท่ากับยุงที่ไม่ใช่มาเลเรีย และพวกมันแทบไม่รบกวนการกัดของพวกมันเลย ในขณะเดียวกันสายพันธุ์ขนาดเล็ก ภายใต้เงื่อนไขที่เอื้ออำนวยอื่นๆ ความใกล้ชิดของสถานที่ ผลไม้ของยุงสู่ที่อยู่อาศัยของผู้คน สามารถมีบทบาทสำคัญ ยุงมากกว่า 70 สายพันธุ์ในสกุลยุงก้นปล่องจากกว่า 200 สายพันธุ์ที่รู้จัก สามารถทำหน้าที่เป็นพาหะ ของโรคมาลาเรียได้อย่างมีประสิทธิภาพ

สภาพภูมิอากาศที่เอื้ออำนวย อุณหภูมิอากาศเฉลี่ยต่อวันสูงกว่า 16 องศาเซลเซียส และแหล่งเพาะพันธุ์ยุง แท้งค์น้ำ สิ่งอำนวยความสะดวกในการชลประทาน อุณหภูมิอากาศเฉลี่ยรายวันขั้นต่ำ ที่จำเป็นสำหรับการพัฒนาของยุง ไวแวกซ์ในร่างกายคือ 16 องศาเซลเซียส ฟัลซิพารัม 18 องศาเซลเซียส สปอโรโกนีจะไม่เกิดขึ้นที่อุณหภูมิต่ำกว่า ระยะเวลาของสปอร์โกนียิ่งสั้น อุณหภูมิยิ่งสูงขึ้นแต่ในระดับหนึ่ง เนื่องจากอุณหภูมิเฉลี่ยรายวันที่ 30 องศาเซลเซียส

รวมถึงสูงกว่านั้นไม่เอื้ออำนวยต่อสปอร์โกนี ที่อุณหภูมิเฉลี่ยรายวันที่เหมาะสม 25 ถึง 26 องศาเซลเซียส ไวแวกซ์ สปอโรโกนีมีอายุ 8 ถึง 9 วันฟัลซิพารัม 10 ถึง 11 วัน พื้นที่ทั้งหมดของการแพร่กระจายของมาลาเรียบนโลก ถูกครอบครองโดยมาลาเรียไวแวกซ์ ช่วงของมาลาเรียฟัลซิปารัมและมาลาเรีย มาลาเรียค่อนข้างเล็กเนื่องจากต้องการอุณหภูมิที่สูงขึ้น สำหรับสปอโรโกนีที่มีประสิทธิภาพ ช่วงของไข่มาลาเรียตั้งอยู่ใน 2 ภูมิภาคที่ไม่เชื่อมต่อกันทางภูมิศาสตร์

แอฟริกาเขตร้อนและรัฐในมหาสมุทรแปซิฟิกตะวันตก อินโดนีเซีย เวียดนาม ฟิลิปปินส์ นิวกินี ในประเทศแถบภูเขา จุดโฟกัสของมาลาเรียสามารถก่อตัวได้สูงถึง 1,000 เมตร ในเขตภูมิอากาศอบอุ่นและสูงถึง 1,500 ถึง 2500 เมตรในกึ่งเขตร้อนและเขตร้อนและที่ระดับความสูง 1,000 ถึง 1500 เมตรขึ้นไปมีเพียงจุดโฟกัสของมาลาเรียชนิดไวแวกซ์เท่านั้น โรคมาลาเรียมีมากตามฤดูกาล ในภูมิอากาศเขตอบอุ่นและกึ่งเขตร้อน ฤดูไข้มาลาเรียจะแบ่งออกเป็นช่วงเวลาที่มียุงระบาด

การแพร่กระจายของเชื้อ และการแสดงอาการของโรคจำนวนมาก จุดเริ่มต้นของระยะเวลาของการติดเชื้อ ที่มีประสิทธิภาพของยุง ในที่ที่มีแหล่งที่มาของการติดเชื้อ ผู้ป่วย ผู้ให้บริการปรสิตเกิดขึ้นพร้อมกับช่วงเวลาที่อุณหภูมิเฉลี่ยต่อวันเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องถึง 16 ระยะเริ่มต้นของการแพร่เชื้อ สัมพันธ์กับความสมบูรณ์ของสปโรโกนีในยุง ซึ่งขึ้นอยู่กับอุณหภูมิเฉลี่ยรายวันที่เฉพาะเจาะจงของปีนั้นๆ ในภูมิภาคมอสโกระยะเวลาของการแพร่เชื้อมาลาเรีย

ไวแวกซ์อาจสูงถึง 1.5 ถึง 2 เดือนหรือมากกว่านั้นจนกระทั่งฤดูใบไม้ร่วงแรกมีน้ำค้างแข็ง ขอบเขตของช่วงเวลาของการแสดงออกจำนวนมากนั้น มีความชัดเจนน้อยกว่า ในจุดโฟกัสที่มีการแพร่เชื้อมาลาเรียเพียง 3 วัน ระยะของการเจ็บป่วยจำนวนมากสามารถเริ่มต้นได้นานก่อนที่จะเริ่มระยะการแพร่เชื้อ กรณีที่สังเกตได้คืออาการเบื้องต้น ของไข้มาลาเรียชนิดไวแว็กซ์ที่มีการฟักตัวนาน 3 ถึง 10 เดือน เนื่องจากการติดเชื้อในฤดูกาลที่ผ่านมา

การคงอยู่ของฮิปโนซอยต์ในตับ ไม่มีอาการเบื้องต้นที่มีการฟักตัวสั้น ความไวต่อโรคมาลาเรียเป็นสากล ผลของการติดเชื้อหลังจากเชื้อโรคเข้าสู่กระแสเลือด และขั้นตอนทางคลินิกของโรคขึ้นอยู่กับสถานะทางภูมิคุ้มกันของแต่ละบุคคล กิจกรรมของปัจจัยต้านทานโดยธรรมชาติที่ไม่เฉพาะเจาะจง ความรุนแรงของภูมิคุ้มกันหลังการติดเชื้อ และในทารกแรกเกิดในระดับเฉพาะ G แอนติบอดีที่ได้รับจากแม่ ข้อยกเว้นคือชาวพื้นเมืองของแอฟริกาตะวันตกและนิวกินี

ซึ่งส่วนใหญ่มีภูมิคุ้มกันต่อการติดเชื้อ ไวแวกซ์ซึ่งเกี่ยวข้องกับการขาดไอโซแองจิเจน เม็ดเลือดแดงของระบบดัฟฟี่ ซึ่งกำหนดโดยพันธุกรรม ซึ่งทำหน้าที่เป็นตัวรับสำหรับไวแวกซ์ด้วยเหตุนี้ ในภูมิภาคนี้จึงพบผู้ป่วยโรคไข้มาลาเรียชนิดไวแวกซ์น้อยกว่า ในภูมิภาคอื่นๆของแอฟริกาเขตร้อน เชื้อพลาสโมเดียมทุกชนิดต้านทานสัมพัทธ์ ในผู้ที่เป็นพาหะของฮีโมโกลบินผิดปกติกับโรคธาลัสซีเมีย โรคโลหิตจางเซลล์รูปเคียว การขนส่งของฮีโมโกลบิน E และ C

การขาดเม็ดเลือดแดงกลูโคส-6-ฟอสเฟตดีไฮโดรจีเนส เมื่อติดเชื้อมาลาเรียพวกเขาป่วยได้ง่าย จำนวนปรสิตในเลือดยังคงอยู่ในระดับที่ค่อนข้างต่ำ และแทบไม่มีกรณีที่เป็นมะเร็ง รูปแบบสมองของไข้มาลาเรียฟัลซิพารัม อย่างไรก็ตาม ในบุคคลที่มีความบกพร่องของกลูโคส-6-ฟอสเฟตดีไฮโดรจีเนส จะมีความเสี่ยงต่อภาวะเม็ดเลือดแดงแตกเฉียบพลัน เมื่อใช้ยาต้านมาเลเรียหลายชนิด ไพรมาควิน ควินิน

อ่านต่อได้ที่   กล้ามเนื้อไมโอเมอร์ ทิศทางของการรวมกลุ่มของเส้นใยกล้ามเนื้อ