หลอดลม มักวินิจฉัยโดยไม่รวมโรคหลอดลมอักเสบ หลอดลมอักเสบเรื้อรัง อาการไอของโรคหอบหืด ไซนัสอักเสบเฉียบพลันและเรื้อรัง กรดไหลย้อน ระบบทางเดินอาหาร วัณโรคทางเดินหายใจ ตลอดจนเนื้องอกและการก่อตัวของเนื้องอก เช่น กลุ่มของต่อมน้ำเหลืองในช่องอกที่ขยายใหญ่ขึ้น การแยกความแตกต่างของหลอดลมอักเสบเฉียบพลัน จากโรคปอดบวมเป็นสิ่งสำคัญโดยพื้นฐาน
เนื่องจากเป็นขั้นตอนนี้ที่กำหนดการนัดหมาย ของการรักษาด้วยยาปฏิชีวนะอย่างเข้มข้น สำหรับโรคหอบหืด นอกจากการไอแล้ว มักจะสังเกตอาการหายใจมีเสียงวี๊ดๆ โดยไม่คำนึงถึงการมีหรือไม่มีการหายใจดังเสียงฮืดๆ ในผู้ป่วยที่เป็นโรคหอบหืด การศึกษาเกี่ยวกับการทำงานของระบบทางเดินหายใจ เผยให้เห็นการอุดตันของหลอดลมแบบย้อนกลับ ได้ในการทดสอบด้วย β2 ที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยา หรือในการทดสอบด้วยเมทาโคลีน อย่างไรก็ตามใน 33 เปอร์เซ็นต์ของกรณี
การทดสอบด้วย β2 ที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาและใน 22 เปอร์เซ็นต์กับเมทาโคลีนอาจเป็นผลบวกที่ผิดพลาด หากสงสัยว่ามีผลบวกที่ผิดพลาดของการทดสอบการทำงาน วิธีที่ดีที่สุดในการสร้างการวินิจฉัยโรคหอบหืด คือทำการทดลองบำบัดด้วย β2 ที่เป็นตัวเร่งปฏิกิริยาเป็นเวลา 1 สัปดาห์ซึ่งในที่ที่มีโรคหอบหืดในหลอดลม ควรหยุดไอหรือลดลงอย่างมาก ความรุนแรง โรคไอกรนไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก แต่มีความสำคัญมากสำหรับสาเหตุทางระบาดวิทยา สาเหตุของอาการไอเฉียบพลัน
อาการไอกรนมีลักษณะเป็นอาการไอเป็นเวลานานอย่างน้อย 2 สัปดาห์ อาการหายใจลำบากของไอโดยมีเสียงกรีดร้องที่ทำให้หายใจไม่ออก และอาเจียนตามมาโดยไม่ทราบสาเหตุอื่นๆ ในการวินิจฉัยโรคไอกรนธรรมชาติ ของหลอดลมอักเสบเฉียบพลันควรพิจารณาประเด็นต่อไปนี้ มีข้อมูลประวัติและข้อมูลทางคลินิกเกี่ยวกับ การติดต่อกับเด็กที่ไม่ได้รับการฉีดวัคซีนป้องกันโรคไอกรน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม แม้จะมีการสร้างภูมิคุ้มกันในวัยรุ่นและวัยเด็ก
แต่โรคไอกรนยังคงเป็นอันตรายต่อการแพร่ระบาด เนื่องจากการสร้างภูมิคุ้มกันบกพร่องในเด็กและวัยรุ่นบางคน และเนื่องจากภูมิคุ้มกันต้านไอกรนค่อยๆ ลดลงภายใน 8 ถึง 10 ปีหลังการให้วัคซีน ควรระลึกไว้เสมอว่าในผู้ใหญ่ที่ได้รับวัคซีนป้องกันโรคไอกรนในวัยเด็ก การติดเชื้อมักเกิดขึ้นอย่างผิดปกติ การตรวจสอบการวินิจฉัยโรคหลอดลมอักเสบเฉียบพลัน ไอกรนประกอบด้วยการแยกบอร์เดเทลลาไอกรน ออกจากผู้ป่วยที่ไอหรือมีความสัมพันธ์ ทางระบาดวิทยาที่ชัดเจน
ผู้ป่วยที่เป็นโรคไอกรนที่ได้รับการพิสูจน์แล้วในห้องปฏิบัติการ กรดไหลย้อนเป็นสาเหตุที่พบได้บ่อยของการไอเรื้อรัง ผู้ป่วยส่วนใหญ่รายงานอาการอื่นๆ ของกรดไหลย้อน อาการเสียดท้องหรือมีรสเปรี้ยวในปาก แต่ในบางกรณีอาจหายไป สาเหตุอื่นๆ ที่เป็นไปได้ของอาการไอเรื้อรัง อาการไอเป็นเวลานานในผู้ป่วยโรคความดันโลหิตสูงและโรคหัวใจ หากผู้ป่วยใช้สารยับยั้ง ACE เป็นไปได้มากที่ยานี้จะทำให้ไอ อีกทางเลือกหนึ่งคือการเลือกตัวยับยั้ง ACE อื่น
รวมถึงเปลี่ยนไปใช้ตัวรับแอนจิโอเทนซิน II ซึ่งไม่ก่อให้เกิดอาการไอ β -บล็อกเกอร์รวมถึงตัวบล็อกที่เลือก ยังสามารถทำให้เกิดอาการไอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในผู้ป่วยที่มักมีปฏิกิริยาภูมิแพ้ หรือมีปฏิกิริยาตอบสนองมากเกินไปของหลอดลม ผู้ป่วยควรได้รับการตรวจหาภาวะหัวใจล้มเหลว สัญญาณแรกของภาวะหัวใจล้มเหลวเล็กน้อยคือไอตอนกลางคืน ในกรณีนี้ก่อนอื่นจำเป็นต้องทำการเอกซเรย์อวัยวะหน้าอก อาการไอเป็นเวลานานในผู้ป่วยโรคเนื้อเยื่อเกี่ยวพันที่เป็นระบบ
ถุงลมโป่งพองเป็นหนึ่งในสาเหตุที่เป็นไปได้ของการไอ ขั้นตอนแรกคือการเอกซเรย์หน้าอก การค้นพบทั่วไปคือพังผืดในปอด แต่ในระยะแรกอาจมองไม่เห็นด้วยรังสี แม้ว่าความสามารถในการกระจายของปอด ซึ่งสะท้อนการแลกเปลี่ยนออกซิเจนในถุงลมจะลดลงแล้ว และการวัดเกลียวแบบไดนามิก สามารถเปิดเผยการเปลี่ยนแปลงที่จำกัดได้ อาการไออาจเกิดจากการสัมผัสกับยา ผลข้างเคียงของการเตรียมซัลฟาซาลาซีน เพนิซิลลามีน เมโธเทรกเซต
อาการไอเรื้อรังในผู้สูบบุหรี่ มักเกี่ยวข้องกับหลอดลมอักเสบเฉียบพลันเป็นเวลานาน หรือหลอดลมอักเสบเรื้อรัง จำเป็นต้องตระหนักถึงความเป็นไปได้ ของโรคมะเร็งในผู้ป่วยวัยกลางคน โดยเฉพาะในผู้ที่มีอายุมากกว่า 50 ปี จำเป็นต้องค้นหาว่าผู้ป่วยมีอาการไอเป็นเลือดหรือไม่ อาการไอเป็นเวลานานในคนบางอาชีพ บุคคลที่สัมผัสกับฝุ่นแร่ใยหินควรตระหนักถึงความเป็นไปได้ที่จะเกิดแร่ใยหิน ก่อนอื่นจำเป็นต้องทำการเอกซเรย์ ของอวัยวะหน้าอกและสไปโรเมตรี
ตรวจหาการเปลี่ยนแปลงที่จำกัด ปอด โรคปอดอักเสบจากภูมิแพ้ เนื่องจากการสัมผัสกับหญ้าแห้งที่มีเชื้อรา อาจสงสัยในคนงานเกษตร จำเป็นต้องทำการเอกซเรย์ทรวงอกสไปโรเมตรี รวมถึงการทดสอบด้วยยาขยาย หลอดลม โรคหอบหืดจากการทำงาน เริ่มต้นด้วยอาการไอ สามารถพัฒนาในคนหลากหลายอาชีพ ที่สัมผัสกับสารเคมีและตัวทำละลายบางชนิด ไอโซไซยาเนต ฟอร์มาลดีไฮด์ สารประกอบอะคริลิก ในร้านซ่อมรถ ร้านซักแห้ง ห้องปฏิบัติการทันตกรรม
รวมถึงสำนักงานทันตกรรม การผลิตพลาสติก เมื่อมีอาการไอและมีไข้เป็นเวลานาน ร่วมกับการปล่อยเสมหะเป็นหนอง ควรสงสัยว่าเป็นวัณโรค และในผู้ป่วยที่เป็นโรคปอด อาจมีโอกาสเกิดการติดเชื้อในปอดผิดปกติ ที่เกิดจากเชื้อมัยโคแบคทีเรียผิดปกติ โรคหลอดเลือดอักเสบที่ระบบร่างกาย เช่น โรคโพลีอาเทอร์ไรติส โนโดซา การอักเสบของหลอดเลือดขนาดเล็ก และโรคปอดบวมจากเยื่อหุ้มปอด สามารถเริ่มต้นด้วยอาการเหล่านี้ การศึกษาเบื้องต้น
การเอกซเรย์ทรวงอก การเพาะเชื้อเสมหะและเสมหะ การนับเม็ดเลือดโดยสมบูรณ์ การกำหนดปริมาณ CRP ในซีรัมในเลือดอาจเพิ่มขึ้น เมื่อมีแผลอักเสบของหลอดเลือด อาการไอเรื้อรังอาจเป็นอาการเดียวของภาวะซาร์คอยโดซิสในปอด การตรวจสอบเบื้องต้นรวมถึงการเอกซเรย์ทรวงอก ต่อมน้ำเหลือง เนื้อเยื่อแทรกซึม และการกำหนดความเข้มข้นของ ACE ในซีรัม อาการไออาจเป็นอาการเดียวของเยื่อหุ้มปอดอักเสบ การตรวจร่างกายอย่างละเอียด
ในบางกรณีจำเป็นต้องมีการเจาะเยื่อหุ้มปอด และการตรวจชิ้นเนื้อเยื่อหุ้มปอด เสมหะในคอ น้ำมูกไหลเข้าสู่ทางเดินหายใจ ผู้ป่วยมักจะอธิบายความรู้สึกของเสมหะไหลลงคอจากจมูก หรือจำเป็นต้องล้างลำคอด้วยการไอบ่อยๆ ในผู้ป่วยส่วนใหญ่สารคัดหลั่งจากจมูกจะเป็นเมือกหรือเยื่อเมือก ด้วยลักษณะการแพ้ของหยดหลังจมูก มักพบอีโอซิโนฟิลในน้ำมูก น้ำหยดหลังจมูกอาจเกิดจากการเย็นตัวลงทั่วไป ภูมิแพ้และโรคจมูกอักเสบจากหลอดเลือด ไซนัสอักเสบ สารระคายเคืองต่อสิ่งแวดล้อมและยา เช่น สารยับยั้ง ACE
บทความอื่นๆ ที่น่าสนใจ > โรคหอบหืด มีปัจจัยเสี่ยงอะไรบ้างที่ทำให้เกิดกระตุ้นของโรคนี้
